De platenmaatschappij had als extraatje de ‘top’ van de Nederlandse radiobusiness uitgenodigd. En dus mocht ik ’s middags al een repetitie van de Ierse band bijwonen. Mijn eerste indruk was dat ik dacht collega Jeroen van Inkel op het podium te zien staan met goudkleurig haar. Ik maakte snel een foto en stuurde die naar hem met de boodschap: ‘Ga snel naar de kapper, loop over de Dam en laat je door iedereen fotograferen, maar zeg niets!’ Een onschuldiger grapje dan strippers naar de studio te laten komen, toch?
Jeroen had er geen zin in, want hij werd wel vaker voor Bono aangezien. Maar goed, het was fantastisch om die mannen een aantal songs te zien spelen en alles tot in perfectie te zien voorbereiden. Na een uurtje werden we uit de Ziggo Dome gebonjourd en konden we wat gaan eten in de buurt. Het concert was geweldig, alle hits kwamen voorbij en de setting zorgde ervoor dat iedereen de mannen goed te zien kreeg. Natuurlijk speelde U2 ook deze, nummer 10 in 1987, Where The Streets Have No Name.
Geef als eerste een reactie