In 1996 opende in Ishøj, een voorstad van Kopenhagen, een nieuw Museum voor Moderne Kunst. Bij de opening lag het gebouw helemaal los van Ishøj, net zoals het Concertgebouw ooit helemaal los van Amsterdam stond. De naam van het Museum: Arken.
Nog voor de opening ging het mis: door een fout in de fundering brak de betonnen vloerplaat van het museum, en was het nog maar de vraag of Arken open kon voor publiek. Het lukte.
Het gebouw van Arken is schitterend. Van de zijkant gezien lijkt het museum erg veel op een schip; de naam zegt het al (Arken is vertaald: De Ark). Bij de vooraanblik doet nog maar weinig aan een schip denken, maar indrukwekkend is het zeker.
De openingstentoonstelling was, op z’n minst, controversieel, met name door het allereerste kunstobject. De kunstenaar of kunstenares (geen idee meer), had als kunstobject zijn of haar ontlasting in blikken verpakt, en daar een mooie etiketjes op geplakt. Die blikken waren in groepjes uitgestald, en dat was het eerste wat een bezoeker te zien kreeg als hij of zij Arken binnenkwam. De kritiek was niet misselijk in Denemarken, en ik moet zeggen: heel erg begrijpelijk.
Ik was sowieso niet erg onder de indruk van de openingstentoonstelling, maar des te meer van het gebouw van Arken.
Vreemd dat het beeld na 20 jaar weer zo komt opzetten; tijd voor zelfreflectie. Waar komt dit opeens vandaan? Ik denk dat ik een begin van een antwoord heb, al is het nog niet meer dan een tussenevaluatie.
Over het algemeen zijn kunstenaars er weinig tot niet van gecharmeerd, als mensen iets anders in hun werk zien, dan zij bedoeld hebben. En toch gebeurt mij dit opeens. In dit allereerste kunstobject, van de openingstentoonstelling van Arken, in 1996, zie ik opeens de sublieme metafoor, de ultieme verbeelding van de NPO Radio1 Sportzomer.
Geef als eerste een reactie