Afgelopen donderdag nam Jeroen Wielaert afscheid van de NOS. Tot mijn grote spijt kon ik daar niet bij zijn. Jeroen en ik bewandelen al zo’n 45 jaar eenzelfde pad. Telkens kwamen we elkaar onderweg tegen.
Op de tribune van DOVO in Veenendaal ontmoette ik hem voor de eerste maal. Het zal in 1976 zijn geweest. Ik was er voor NCRV-Zaterdagsport, hij kwam namens dagblad Trouw. Freelancer was hij. En al héél lang student Nederlands, geloof ik. Langharig, een tikje slonzig, Lennonachtig brilletje met gekleurde glazen op de neus. Ik ‘verdenk’ hem ervan dat die bril gewone glazen bevatte. Het was voor het imago. In de ene hand had hij een notitieboekje, in de andere een pen. Af en toe maakte hij een aantekening. ‘Diteweg 1-0’. Jeroen was op vertrouwd terrein. In Veenendaal lagen zijn roots.
De pen verruilde hij in de jaren tachtig voor de microfoon. De radio werd zijn speeltuin. Via Veronica kwam hij terecht bij het NOS Radio1Journaal dat in september 1995 was geboren.
De NOS-nieuwsvloer bleek een wereld van roosters en planners. Om de machine te kunnen oliën was een strakke organisatie noodzakelijk. Jeroen liep ernaast, keek naar het bouwwerk en ging als enige zijn eigen gang.
Hij was de twaalfde man. Deed wat hem goeddunkte. Vooral op het terrein van ‘de cultuur’, in de meest brede zin van het woord. Daar lag zijn grote liefde. Natuurlijk heeft hij veel meer gedaan. Lees zijn net verschenen boek Bij de radio er maar op na. Maar hij heeft de luisteraars voortdurend geattendeerd op de onverwachte schoonheid, of rauwheid, die de kunst ons te bieden heeft. Intern was er van tijd tot tijd gedoe over.
“Hé jongens,” sprak de eindredacteur. “Ik krijg hier een item van Jeroen binnen. Ik heb het helemaal niet teruggevonden in de planning. Bovendien duurt het acht minuten. Veel te lang. Wie kort het even in tot vijf.”
Ik had het onderwerp nog niet afgekondigd of Jeroen hing bij de redactie aan de lijn.
Welke cultuurbarbaar had het lef gehad om zijn meesterwerk zo te verminken?
Jeroen was de laatste schilder op de radio. Hij was een stukje Deelder, Brood, Cuby (van the Blizzards) en nog zo wat van die mannen op wie hij ook wel wilde lijken. In opvallende, bijzondere bewoordingen, op een geheel eigen toon en zo vaak als maar enigszins mogelijk ondersteund met toepasselijk geluid vonden zijn reportages een weg naar de oren van de luisteraars.
Hij is nu weg bij de NOS. Voor de vrije man is geen plaats meer. Er is één troost. Men kan de kunstenaar wel zijn podium afnemen, maar niet zijn penseel en palet.
Wat maakte Jeroen prachtige “klank beelden” zoals we vroeger bij de radi zeiden. Ik ben het volstrekt met Govert eens.
Onvergetelijk zijn z’n Tour items. Inderdaad hij schilderde z’n bijdragen.
En ja, bij te lang, gaan ze op de redactie niet gehinderd dor enige kennis aan het “knippen”………..
En volgens mij was Jeroen een “ontdekking” van oud Veronica collega Lex Harding. Nou da’s een compliment !
Jeroen, “de beuk d’r in” zeiden we bij Veronica ( de zeezender).
Ha Jules,
Enigszins verlaat dank ik je voor je reactie! Inderdaad, Govert heeft gelijk. Overigens ontdekte Lex me niet, maar werd ik binnen gehaald door mijn oude Veenendaalse schoolgenoot Gert Berg…Ook old guys network.
Bij Radio Tour de France was Jeroen de smaakmaker waar het de serieuzere, nooit voorgekauwde items betrof. Zijn bijdragen , opgenomen in het bistro-achtige café Bar le Tabac (???) waren ’n lust, voor zowel niet wielren-maniakken als hartstochtelijke tour-volgers. Prachtige audio schilderijen van de buiten categorie. Hij kwam altijd de studio binnen om mooie bijdragen te brengen of om zomaar te ouwebeppen.Eén song blijft mij altijd bij , tijdens he draaien van dat nummer kwam hij binnen . en hij riep tegen mij ” HELLO DARLIN'” waarna ik antwoordde ” HELLO GOOD LOOKIN’ ” En dat zal Jerommeke altijd blijven . !!! Op mijn afscheids feest in de Brasserie van de Kuip gaf hij mij ’n speech, die zó in het omroepmuseum past, alleen al omdat jouw gesproken schilderijen in ’n museum horen!! Bedankt Jeroen voor héél veel uren lachen en kunst . !!!