De grijsaards onder u kennen Kees Schilperoort (1917-1999) nog van de Boertjes van Buut’n, bekend van de muzikale imitaties op de KRO-radio en vanaf 1966 op tv. Maar wie Kees Schilperoort zegt, zegt vooral Raden Maar, een telefoonspelletje dat decennia letter door Q-Music dunnetjes zou worden overgedaan.
Uiteraard opmerkelijk dat twee van de drie NPO zenders gisteravond op zwart gingen. Maar zou jij als journalist rustig in de studio blijven zitten met het nieuws dat er is een gewapende man in het gebouw is binnengedrongen. Wat er had kunnen gebeuren hebben we gezien bij de recente aanslag in Parijs.
Als je een banner kunt tikken met ‘I.v.m. omstandigheden is er op dit moment geen Journaal mogelijk’ kun je dan niet vervolgens overschakelen naar ‘I.v.m een mogelijke gijzeling’? Zou kunnen, hoor, dat dat niet kan. Maar als je dan logischerwijs je toevlucht zoekt tot dé nieuwszender van Nederland, NPO Radio 1 en daar is Rob Oudkerk uiterst verschillig ergens in een buurt en kruipt het nieuws uit Hilversum mondjesmaat binnen, wat doe je dan? Je constateert dat de nieuwsvoorziening van de NPO voor 100% down is gelegd.
Ik was regisseur. Althans, zo stond het op de aftiteling. Bij Toppop. Het was een mirakel (met een stevige component manipulatie) waardoor ik me bij Toppop naar binnen had weten te werken. Geen credentials, geen opleiding, een sprong in het diepe. Maar voor de val kun je het diepe ook verkennen. Ik bereidde mij degelijk voor op een dagje in de studio met een stuk of vijf liedjes.
Veelgehoord misverstand op verjaardagen: als oude tekenfilmseries ter sprake komen hoor je vaak de naam ‘Boes Boes’ vallen. Fout. De beste os heet gewoon Boes. Zonder achternaam. Dat in het openingsliedje zijn naam twee keer achter elkaar wordt gezongen, doet daar niks aan af.Weet u dat voor de volgende keer. De donkerbruine stem van het rondbuikige stuk vee werd verzorgd door acteur Guido Jonckers (1947)
Joost Timp werd geboren uit de schoot van Mies – wat is het toch een vakvrouw – Bouwman. Negen maanden eerder was hij daar geplant door de beroemde televisieregisseur Leen Timp.
Mij moet je niet wakker maken met klassieke muziek. Ik ben opgegroeid met James Last en John Woodhouse op de draaitafel en vooral Radio Veronica op de transistorradio. Toen ik Toppop ging regisseren – eind jaren zeventig – ontdekte ik pas het verschil tussen een ‘gewone’ gitaar en een basgitaar. Liefst deed ik disco, er leek een John Travolta in mij te schuilen. De meiden van Sister Sledge werden oude bekenden en ik zette hun moeder op een stoel en noemde haar ‘mum’.
Een nieuw jaar, een nieuw tv-seizoen, vol nieuwe kansen en ideeën. Veelbelovend, maar jammer genoeg valt het aantal nieuwe ideeën wat tegen. Er wordt meer vervolgd, teruggekeken en teruggegrepen op bestaande concepten.
In 1973 startte de AVRO met de Wie-Kent-Kwis. De eerste presentator Peter Knegjens mocht na 7 afleveringen het veld ruimen voor Fred Oster. Hij wist het als presentator tot de laatste aflevering in 1983 uit te houden.
’Zing es wat!’ Met dit verzoek drongen NCRV-man Gregor Bak en zijn al even talentvolle collega Jochem van Gelder bedrijven binnen. Het bedrijf met de beste zang- en danstalenten won vervolgens een prijs. De Zingende Zaak heette dit muffige concept, waarvoor Bak (1961) was gevraagd omdat hij ook professioneel muziekwetenschapper en pianist was en zich had opgewerkt tot eerste dirigent van het Oeral Kozakkenkoor.
Copyright © 2019 Spreekbuis
