Blog

Een paar weken geleden was ik in New York, op Ground Zero. Waar tot 11 september 2001 de twee torens van het World Trade Center honderden meters de lucht in rezen, zijn nu twee gigantische vierkante gaten gegraven. De gaten zijn in hun geheel bekleed met zwart marmer, en langs alle wanden – elk ruim zestig meter lang – valt een permanente waterval.
In het midden van de beide ’pools’ (zoals de Amerikanen ze noemen), zit een kleiner vierkant gat, waarin het water wegstroomt. Langs de wanden staan schuine panelen, waarin de namen van alle 2.983 slachtoffers van de aanvallen op 11 september zijn gegraveerd, en van een eerdere aanval op het WTC in 1993. Achter tien vrouwennamen staat, “and her unborn child”. Het was een mooie septemberochtend, een graad of 20, nauwelijks wind. Precies hetzelfde weer als op ’nine-eleven’. Ik hoefde maar omhoog te kijken, naar de strakblauwe lucht, om me de beelden voor de geest te halen van die twee vliegtuigen die de torens binnenvliegen, nu alweer meer dan dertien jaar geleden.

[lees verder]

Opmerkelijk eigenlijk dat Mario D. nog niet op tv is verschenen. De vraag is nu: wie claimt de chauffeur van de dodelijke monstertruck? Het antwoord is niet simpel, maar ik ben ervan overtuigd dat het één van de publieke omroepen zal zijn.

[lees verder]

RTL en in het bijzonder televisie maken, zijn voor mij de belangrijkste bijzaken in het leven. En juist over die bijzaken ontstaat vaak veel polemiek. Meer dan een eeuw geleden wist de pers niet wat ze moesten denken van de opkomst van sport in de samenleving. Dus werd het in een duister hokje gestopt. Ik citeer vrij naar een artikel uit 1898 in Nieuws van den Dag: “Sport moet bijzaak blijven in het bestaan, maar als een van de belangrijkste bijzaken gaan voor de genoegens van de bittertafel, het groene laken en het café chantant, of beter…deze geheel te verdringen, door overtuigend de naarheid van die dingen aan te tonen.”

[lees verder]

In het kader van 25 jaar RTL, neem ik u maar even mee achter de schermen en terug in de tijd. Ik nam ooit afscheid van RTL/Veronica in 2001 met een van de beeldbuis knallend programma ´Discotrain´ en ik hoop dat het u nog in de oren suist…. Maar we gaan verder terug in de tijd.  Terug naar het begin van ´Now or Never´. Circa 1994, midden in de ´Ninetees´. Wie zich het programma nog herinnert, is nu (anno 2014) de minstens dertig jaar in leeftijd ruim gepasseerd… Hoe snel gaat de tijd

[lees verder]

Plotseling moest ik er weer aan denken. Dat niemand ‘Boulevard’ zag zitten. De focusgroep commentaren waren vernietigend. ‘Wat moeten jullie met die rare Beau en die kwast van een Verlinde?’. Je gaat naar huis met een enorme steen in je maag. Dick, mijn baas, haalde zijn schouders op en zei “doe nou maar.” En je zet door. Nog een proefuitzending en nog een. Iedereen wilde dat het lukte. Maar je kunt zo hard roepen als je wilt, het blijft televisie: de kijker beslist en dat deed ie, massaal. Het werd een guilty pleasure, met de slogan: ‘RTL Boulevard, u kijkt zeker ook niet…’

[lees verder]

Tjee, 25 jaar alweer. Ik roep altijd dat mijn kinderen zo snel (te snel) groot worden, maar ook hier is de tijd voorbij gevlogen! Mijmerend over mijn tijd bij RTL (bijna 18 jaar!) flitsen de herinneringen en emoties voorbij.

[lees verder]

Met de komst van de commercielen wordt er wat afgesudderd, -gesmoord en -gestoofd op de Nederlandse televisie. Hoe anders was dat in de jaren tachtig en negentig. Lang was Ria van Eijndhoven (1946) de enige tv-kok. Ze had in een klein hoekje van Avro’s Service Salon een krakkemikkig keukentje ingericht, alwaar ze eenvoudige doch voedzame recepten besprak.

[lees verder]