Carlson interviewt Poetin, Sneevliet daagt Albrecht uit – welkom in de nieuwe mediaorde. Als de politiek polariseert, dan polariseren de media mee. Of is het andersom?
Het beeld staat op het netvlies gebrand: Tucker Carlson tegenover Vladimir Poetin, in een donker Moskou-decor. Twee uur lang knikt hij, zonder zenderlogo of redactiekader in beeld, terwijl miljoenen mensen wereldwijd meekijken. Het moment laat zien hoe Carlson, ooit het vlaggenschip van Fox News, zichzelf opnieuw uitvond tot zelfstandige mediamagnaat – groter dan zijn oude omroep.
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan bouwt Robert Jim Scholte, beter bekend als Bob Sneevliet, een microversie van hetzelfde model. Met zijn YouTube-kanaal Left Laser bereikt hij tienduizenden volgers op YouTube, TikTok en Instagram. Geen presidenten aan tafel, maar straatinterviews waarin politici uit hun comfortzone worden getrokken. Ook hij combineert radicale standpunten, merchandising en directe distributie via sociale media tot een herkenbaar merk. Zijn pseudoniem koos hij als eerbetoon aan Henk Sneevliet, de marxist en verzetsstrijder: de aandacht moet naar de beweging, niet naar zijn persoon.
De cottaige industry van de journalistiek
Carlson en Sneevliet belichamen de “cottaige industry” van de journalistiek: kleine, zelfgebouwde ecosystemen die dankzij sociale media groter lijken dan ze zijn. De hele keten ligt in hun hand: productie, distributie, imago en inkomsten.
En technologie helpt mee. Algoritmes jagen hun video’s omhoog, data onthult de voorkeuren van het publiek, AI maakt het mogelijk stemmen te klonen of vertalingen te automatiseren. Journalistiek anno 2025 is niet langer een redactievloer, maar een softwarepakket.
Groot versus klein
Het verschil in schaal is enorm. Carlson trekt honderd miljoen views met een Trump-interview en schuift ongemerkt door naar de rol van kingmaker binnen de Republikeinse partij. Sneevliet bedient een jong, links publiek in Nederland en mengt activisme met journalistiek. Zijn invloed is lokaal, zijn stijl vooral confronterend.
De prijs van succes
Hun aanpak zegt veel over wat publiek verlangt: directe stemmen, ongefilterd en radicaal. Maar succes heeft een prijs. Carlson krijgt Poetin aan tafel door de president alle ruimte te geven zijn verhaal te doen; Sneevliet haalt zijn bekendheid vooral uit provocaties, zoals de inmiddels iconische clash als Yoeri Albrecht van De Balie hem aanvalt.
De kracht van dit model is duidelijk: het tart de gevestigde orde en bereikt een nieuwe generatie of een doelgroep die meer bevestiging wil. Het gevaar is minstens zo helder: nuance, hoor en wederhoor en onafhankelijkheid worden opgeofferd aan virale zichtbaarheid – en soms aan de aantrekkingskracht van geweld.
De ongemakkelijke les
De journalistiek beweegt zich nu op twee snelheden. Klassieke redacties leveren betrouwbaarheid en context, maar verliezen terrein. De nieuwe cottaige industries stuwen individuen omhoog tot merken, aangedreven door algoritmes die extreme boodschappen belonen.
Carlson toont hoe ver dat kan reiken, Scholte hoe het hier op kleinere schaal al werkt. Samen confronteren ze ons met ongemakkelijke vragen: gaat journalistiek straks nog over feiten – of over wie het slimst weet te scoren in de feed van de burger? En zijn het de media die polariserend gedrag bij politici belonen of is het andersom?
De msm journalistiek (indirect betaald door de overheid) roeptoetert overheidsnarratief uit.
Waarom heeft de msm het niet continu over dubbele standaarden in het westen of pakken ze niet het ongekozen staatshoofd niet aan. Wel andere landen bashen met ongekozen staatshoofden
Het kritische geluid vind je op youtube en X
Vrije media als Tucker Carlson en Left Lazer zijn de toekomst. De gecontroleerde media heeft jarenlang kunnen uitblinken in liegen en bedriegen, was totaal afhankelijk van het systeem door geld (NPO) of vergunningen (commerciëlen). Het is goed dat de gecontroleerde media op het punt staat om te vallen.
De aanslag op Charlie Kirk bevestigt helaas wat ik hier in de column beschrijf. En als ik de compassieloze woorden voorbij zie komen op sociale media (helaas in grote getallen) dan schat ik in dat we nog veel meer van gepolariseerde en snelgroeiende ‘cottaige industry’ spelers zullen zien opkomen en groeien.
Taak van de “normale journalistiek, ” om daar niet in mee te gaan maar objectief te blijven. Ook dus de leugens weerleggen.
Er is kritiek op Pauw en de Wit. Juist om wat als laatste in het stuk wordt gevraagd.
Een tafel vol pvv en ja21. Die laat je omderbuikpraatjes sluien. Maar de zgn deskundige feiten hoorde ik niet. Geen kritiek van Pauw. Volgens Agema zou vv wel 60 procent van de stemmen vangen als Wilders bij alle Talkshows aanschoof.
Niet om te vertellen dat hij diezelfde PO dan afschaft maar anderen de schuld geven van zijn falen.
Affijn.
Ik weet niet in dit geval het antwoord op je vraag.
Verder vind ik dat journalistiek en entertainment nogal eens verward wordt.
In onzekere tijden zoeken we houvast in onze eigen normen en waarden. En dan zoek je ook liever verbinding met mensen die dezelfde of gedeelde perceptie op de wereld hebben. Een “veilige” bubbel tijdens een soort algeheel gevoel van aangevallen te worden op je eigen meningen. Het grappige is dat degene die niet in hokjes willen denken, juist degenen zijn die de rest wel (en liefst zo negatief mogelijk) wel kadert.
De dialoog, de wil om te luisteren lijkt er niet meer te zijn. Gevoelens zijn de nieuwe feiten. Waar mensen nog van de verzuiling af wilden, hunkeren we weer naar zo’n wij versus zij gevoel. Het helpt niet dat de grootste schreeuwers de meeste aandacht krijgen. Zowel links als rechts. Eigenlijk hebben we tegenwoordig te maken met groeps-narcisme.
De media heeft uiteraard een grote hand hierin. Het zij economisch (hoe hoger de emoties oplopen, hoe meer clicks en advertenties en dus meer inkomsten)
Ik vind het toch wel eng: verdeelde groepen zijn minder goed in staat om samen weerstand te bieden tegen tirannie enz of verandering af te dwingen.