The Crew: Trendsetten vanuit de polder

Pas­sie voor het vak, daar­mee be­gint en ein­digt al­les bij The Crew. Én met fat­soen­lij­ke en tij­di­ge be­ta­ling van de vak­men­sen. Frus­tra­tie dat dat laat­ste in de au­dio­vi­su­e­le sec­tor niet zo ge­woon is, was ooit zelfs een be­lang­rij­ke drijf­veer om The Crew op te rich­ten.

,,Wij wil­den geen spel­le­tjes spe­len met men­sen”, legt Job Scholt­ze uit. ,,Daar­om han­te­ren we fat­soen­lij­ke dag­ta­rie­ven en be­ta­len we men­sen bin­nen een maand uit, al is dat soms best moei­lijk.’’ Met lede ogen zien hij en Ivo Bor­kus wat er de laat­ste ja­ren ge­beurt in ‘Hil­ver­sum’. Staats­se­cre­ta­ris Dek­ker (me­dia) ‘be­zui­nigt al­leen maar’, me­dia­be­drij­ven re­a­ge­ren daar­op niet zel­den door ta­rie­ven zo ver te druk­ken dat free­lan­cers niet eens meer een ar­beids­on­ge­schikt­heids­ver­ze­ke­ring kun­nen be­ta­len. Scholt­ze: ,,Het is een tik­ken­de tijd­bom, voor­al voor zz­p’ers”.

Dat Bor­kus en Scholt­ze hun best doen het an­ders te be­na­de­ren hangt mede sa­men met hun over­tui­ging dat de men­sen het ver­schil ma­ken. Bor­kus: ,,Wij wer­ken met een gro­te groep ‘vas­te’ free­lan­cers. Dat is onze kracht. Als een klant voor een klus graag Pie­tje wil, dan krijgt hij van ons Pie­tje.’’

Hun men­sen zet­ten ze in op een veel­heid van ter­rei­nen: voor li­ve­s­hows en do­cu­men­tai­res, sport­eve­ne­men­ten en speel­films, con­cer­ten en com­mer­ci­als. Van stea­di­cam (voor de leek: een draag­ba­re ca­me­ra die zon­der schok­ken filmt) heb­ben ze hun spe­ci­a­li­teit ge­maakt. ,,In Ne­der­land zijn er maar vier be­drij­ven die dat se­ri­eus doen voor te­le­vi­sie”, al­dus Scholt­ze. Op hun web­si­te dur­ven ze het zelfs aan te be­we­ren: ’Job en Ivo heb­ben de lat voor dit spe­ci­a­lis­me hoog ge­legd en be­schik­ken over een on­ge­kend uit­hou­dings­ver­mo­gen. Als zij een shot niet kun­nen ma­ken, dan is het niet ge­schikt voor stea­di­cam.’

Me­dia­stad?

Ne­gen­tien jaar lang ope­reer­de The Crew (en de zijn rechts­voor­gan­gers) van­uit een hou­ten on­der­ko­men aan de Hil­ver­sum­se Steyn­laan, sinds drie jaar huist het be­drijf aan de Mid­den­weg in de Hors­ter­meer­pol­der. ,,Dit was een aard­ap­pel­schuur, maar zo­als je ziet heb­ben we die flink ver­bouw­d”, zegt Scholt­ze.

Is dat niet een beet­je vreemd: een me­dia­be­drijf dat de me­dia­stad ver­ruilt voor de pol­der? Scholt­ze: ,,Hoe­zo Hil­ver­sum me­dia­stad? We had­den daar op ei­gen ter­rein par­keer­plaat­sen in­ge­richt, maar dat mocht niet van de ge­meen­te. Au­to’s moesten – be­taald – op straat wor­den ge­par­keerd.’’ Bor­kus vult aan: ,,Daar kwam bij dat de ver­huur­der van het pand best een aan­tal door ons ge­wens­te ver­be­te­rin­gen wil­de aan­bren­gen, maar in ruil voor een fors ho­ge­re huur. En veel free­lan­cers die voor ons wer­ken, wa­ren het ver­keer in Hil­ver­sum wel zat.’’ Dus werd de nieu­we ze­tel de Hors­ter­meer, niet ver van Hil­ver­sum en vlak bij de snel­weg.

Bij­ko­mend voor­deel: op deze stek in de pol­der kun­nen ze hun ’trots’ in­pan­dig vei­lig par­ke­ren. Die trots – ,,Ons nieu­we pa­ra­de­paard­je”, zegt Bor­kus – is een spe­ci­aal voor The Crew ge­bouw­de, flexi­be­le re­gie­wa­gen. Die maakt het mo­ge­lijk ENG-ca­me­ra’s in te zet­ten in een mul­ti­cam-om­ge­ving. ,,Voor de in­rich­ting van de wa­gen heb­ben we alle gro­te re­gis­seurs van Hil­ver­sum ad­vies ge­vraagd, ook re­gie­as­sisen­tes trou­wens”, ver­telt Scholt­ze. Zo is heel veel prak­tijk­er­va­ring in de wa­gen ver­werkt, tot vloer­ver­war­ming in elk van de com­par­ti­men­ten aan toe. ,,En hij is he­le­maal 4K (voor heel scherp beeld, red.), dat is im­mers de toe­komst.’’

Wat voor de leek di­rect in het oog springt: het pa­ra­de­paard­je is een stuk klei­ner dan de gro­te re­gie­wa­gens die van­af het Hil­ver­sum­se Me­dia­park de wij­de we­reld in trek­ken. Bor­kus: ,,Hij is ook 20 tot 40 pro­cent goed­ko­per dan gro­te re­gie­wa­gens. Toch kan hij bij­na het­zelf­de en biedt hij plaats aan ne­gen men­sen.’’ Zo po­si­ti­o­neert The Crew zich tus­sen de fa­ci­li­tai­re gro­te kna­pen en de klei­ne be­drijf­jes. Scholt­ze: ,,Dat wordt niet over­al met ge­juich ont­van­gen, maar mis­schien zijn we wel een trend aan het zet­ten”.

Zin­gen­de mon­nik

Voor hun eer­ste klus met het pa­ra­de­paard­je moesten ze de aan­han­ger af­ge­lo­pen no­vem­ber wel ‘e­ven’ 1.700 ki­lo­me­ter naar het Ita­li­aan­se As­si­si rij­den. De Ame­ri­kaan­se Pu­blic Broad­cas­ting Ser­vi­ce (PBS) wil­de er een bij­zon­der mu­ziekspec­ta­kel vast­ge­legd heb­ben. Scholt­ze: ,,Een klas­siek zin­gen­de mon­nik op san­da­len en in ha­bijt. On­der de Ita­li­a­nen heeft hij de sta­tus van een soort Mi­chael Jack­son. Het pro­gram­ma ver­spreid­de zich via de bij PBS aan­ge­slo­ten zen­ders als een olie­vlek over de Ver­e­nig­de Sta­ten: vele mil­joenen men­sen za­gen het. En dat al­le­maal dank­zij een aan­han­ger uit Ne­der­horst den Berg.’’

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*