Plotseling moest ik er weer aan denken. Dat niemand ‘Boulevard’ zag zitten. De focusgroep commentaren waren vernietigend. ‘Wat moeten jullie met die rare Beau en die kwast van een Verlinde?’. Je gaat naar huis met een enorme steen in je maag. Dick, mijn baas, haalde zijn schouders op en zei “doe nou maar.” En je zet door. Nog een proefuitzending en nog een. Iedereen wilde dat het lukte. Maar je kunt zo hard roepen als je wilt, het blijft televisie: de kijker beslist en dat deed ie, massaal. Het werd een guilty pleasure, met de slogan: ‘RTL Boulevard, u kijkt zeker ook niet…’
De kranten stonden vol van de aanstaande mislukking die ‘Idols’ heette. Het zou niks worden dat programma. Vooraanstaande experts (of was het een verbitterde presentator?) wisten het zeker. Samen met de programmacoördinator zat ik te kijken naar de eerste aflevering. De producer had zijn allerstinkendste best gedaan en ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Niet alleen de oerkracht van het programma, maar ook de plek in de programmering had men onderschat: zonder reclame direct door vanuit ‘Baantjer’. Een paar weken later stonden er tienduizenden mensen op de Dam voor een paar onbekende knapen. En die avond keken 4,8 miljoen mensen naar de finale van ‘Idols’. Een nooit geëvenaard record. Om dan programmabaas te mogen zijn, is een hemelse ervaring.
Gelukkig kon ik meteen ook weer terugdenken aan lachwekkende flaters die, toen ze een flater bleken, allerminst lachwekkend waren. Masterplan, daar zouden we Yorin – toch al een briljant gekozen naam – nieuw leven mee inblazen. In de voorbereiding werd duidelijk dat regisseur en eindredacteur het volstrekt met elkaar oneens waren en dus niet meer met elkaar spraken en dat de producent wel wat anders aan zijn hoofd had dan dit miljoenenproject. Maar je zit in een trein waar je niet uit wilt en kunt. Het moest de nieuwe ‘Big Brother’ worden.
Voor RTL 4 kregen we een voorstel van Reinout. Hij deed zijn verkoopact (die ik iedereen zou willen laten zien, het is geweldige televisie) waarbij hij ging zitten, ging staan, rond liep, op tafel sloeg, de hemel aanriep en weer ging zitten om onmiddellijk weer te gaan staan. Hij ramde een VHS in de machine. Frans bestelde Chinees. Het was hilarisch. Verkocht! Wij zetten ‘De Bauers’ in voor het wat oudere publiek van RTL 4 en ‘Masterplan’ voor het jonge volk van Yorin. Tegenover elkaar. We zouden de hele markt leegroven. Aldus geschiedde.
Om half acht komen de marktaandelen op je telefoon binnen. RTL 4 ging door het plafond, Yorin door de bodem. ‘Masterplan’, dat het masterplan voor Yorin moest zijn, was totaal afgegaan. Na twee uitzendingen haalde ik het ding van de buis. Het was een helse beslissing, maar het was echt te erg. Tegelijkertijd zong iedereen “Heb Je Even Voor Mij”. De Bauers hielden er een Televizierring aan over. Reinout kreeg de ring als presentator van ‘Idols’ en hoopte dat ik mijn werk nog lang mocht blijven doen. Het waren profetische woorden. Ik vond ze ontroerend. De rest is geschiedenis.
Al die dingen mocht ik helpen gebeuren samen met een groep geweldige mensen, een stel televisiebeesten dat kritisch, vrolijk en uiterst creatief goede programma’s voor heel veel mensen wilde maken. En dat is ons gelukt. Terwijl ik door die hemelse en helse jaren bij RTL dwaal, realiseer ik me dat de commerciële zenders een enorme bijdrage hebben geleverd aan de TV in Nederland. Zonder ‘Boulevard’ geen ‘DWDD’ en zonder ‘Barend & van Dorp’ geen ‘Pauw en Witteman’. En dat zijn maar twee van de vele voorbeelden…
Bron: RTL
Geef als eerste een reactie