Sinds kort draait de musical Sonneveld in het DeLaMar-theater in Amsterdam. Wim Sonneveld is van de generatie van mijn ouders: zij groeiden in de jaren vijftig op met zijn creatie Willem Parel op de radio.
Mijn ouders vonden dat zoonlief best wat cultuur kon gebruiken en dus togen ze met mij naar het Nieuwe De La Mar Theater om de cabaretier aan het werk te zien. Het was ergens begin jaren zeventig en voor mij was Wim Sonneveld een soort prehistorisch figuur. Ach, dat hebben de kids van nu met ons, leeftijdgenoten! Het theater heette toen nog Nieuwe De La Mar, al kon je het theater bepaald niet ‘nieuw’ noemen; sfeervol hooguit.
Op die ‘ouwe’ planken zag ik zonder het te weten een van de laatste optredens van de theaterman. De zuster van mijn oma was Corrie Vonk en dankzij haar was ik al een paar keer eerder in het Nieuwe De La Mar geweest. Zo mocht ik als jochie van 14 tussen de coulissen meekijken naar de voorstelling van mijn oud-oom Wim Kan. Samen met Toon Hermans werden hij en Wim Sonneveld wel de ‘grote drie’ van het Nederlandse cabaret genoemd. Gelukkig zong Sonneveld die avond dat ik hem zag mijn favoriete Nederlandstalige liedje: Het Dorp. Hij kwam er in 1974 mee tot nummer 27 in de Top 40.
Eriks Hitdossier verschijnt wekelijks in Veronica Magazine
Geef als eerste een reactie