Associaties komen op de gekste manieren tot stand, en daarmee soms ook mijn blogs. De dag voor kerst was het weer eens raak; een niet al te groot bericht op internet: alle muziek van The Beatles (als geheel, maar ook de projecten van de individuele leden) komen beschikbaar op de diverse muziek-streams. Eindelijk, zal ik maar zeggen. Zou het nummer “London Town” van Wings (Paul McCartney cs) ook beschikbaar komen? Jazeker.
En daar was de associatie met de BBC World Service; het maandblad van deze zender heette “London Calling”, en dat heeft voor mij altijd gevoelsmatig heel dicht tegen “London Town” aangelegen.
De BBC World Service; wie is er niet mee opgegroeid, zou ik haast vragen. Ongetwijfeld velen, maar voor mij was de zender net zo vanzelfsprekend als dat de zon elke dag weer opkwam; het hoorde gewoon bij het meubilair. Dat de zender aanvankelijk BBC Empire Service heette en later BBC General Overseas Service, is hier slechts een detail.
Nog steeds kunt u mij om drie uur ’s nachts wakker maken, en dan dreun ik de oude riedel van de World Service rondom het hele uur moeiteloos voor u op. Om 30 seconden voor het hele uur begon het, steevast voorafgegaan door twee seconden stilte, om de technici de gelegenheid te geven om nieuwe kortegolf frequenties bij te schakelen en andere af te schakelen. Stipt om 30 seconden voor het hele uur schalde het een tikkie streng, maar o zo vertrouwd, door de ether: “This is London”, gevolgd door de World Service tune, “Lilllibulero”, en de zes pips van het tijdsein, de laatste pip wat langer dan de voorafgaande vijf. En dan kwam de aankondiging: “You are tuned to London and programmes of the BBC World Service. The news, read by…..”.
Dat nieuws werd met grote regelmaat gelezen door Pamala Creighton, in haar eentje zo’n beetje een instituut op zich, binnen het instituut van de World Service. Zou zij zich ooit versproken hebben? Zou zij ooit gestotterd hebben? Zou zij ooit in de lach geschoten zijn? Ik kan het mij nauwelijks voorstellen. Wie of wat Pamala Creighton was; dat was in die tijd, vér voor het internet tijdperk, niet te achterhalen. Maar zij was er, net zoals de World Service er was en net zoals de zon elke dag opkwam.
Zaken veranderen, en misschien is dat ook wel goed. De BBC World Service heeft inmiddels, na decennia van trouwe dienst, “Bush House” in Londen verlaten, Lillibulero is geschrapt; het zou een té katholiek sentiment hebben gehad en daarmee de onpartijdigheid van de World Service in diskrediet hebben kunnen brengen (vreemd dat zoiets pas na heel veel jaren komt opzetten), en ook Pamala Creighton is al vele jaren niet meer op de zender te horen.
Haar afscheid is door de BBC groots aangepakt. Op een dag plofte het nieuwe nummer van “London Calling” in mijn brievenbus. “Goodbye Pamala!” stond er op de cover. Ik stond aan de grond genageld. De afgebeelde vrouw op de cover zou toch niet Pamala Creighton zijn?! Zij was het wel, en zij ging met pensioen. Ik kan mij mijn ongeloof nog uitstekend voor de geest halen. Is Pamala Creighton 65? Jazeker. Ik zou zweren dat het “een dertiger” was. Prachtige stem.
Dat nummer van “London Calling” was een regelrecht eerbetoon aan de vrouw die zo’n beetje haar hele leven voor de BBC World Service gewerkt had. Diepe buiging dat een organisatie op zo’n schitterende manier afscheid neemt van één van haar boegbeelden.
Was het afscheid later gekomen, dan zou de kans misschien wel groot geweest zijn dat de BBC met een soort van “Pamala Creighton Award” op de proppen gekomen zou zijn. Een zeldzame onderscheiding voor iemand die zijn of haar sporen verdiend heeft op het gebied van de radio.
Zou zoiets ook in Nederland kunnen? Ik vrees van niet. Hier worden de echte radiostemmen aan de lopende band afgedankt. Ik ken maar twee voorbeelden waar het goed gegaan is. Allereerst was daar: Cor Galis, “De Stem der VPRO”, gevierd door velen, verketterd door nog veel meer anderen. Dat zijn teksten niet van hemzelf waren, maar door anderen geschreven werden; dat is velen ontgaan. Hij gromde, hoestte, rochelde, vloekte en tierde zich een weg door de ether. Fragmenten van zijn teksten (uit “Het Gebouw”) zijn keurig netjes door de VPRO vereeuwigd op een CD en in een gelijknamig boek: “De mening van Cor Galis”, en het schijnt dat in het gebouw van de VPRO een tegel hangt met de tekst: “Cor Galis, for ever!”. Keurig.
En dan is daar ook het andere, totaal onomstreden, voorbeeld, overigens nog steeds actief. De man met een ongelooflijke passie, liefde, betrokkenheid, gedrevenheid en invoelingsvermogen voor het medium radio: het instituut Frits Spits. Onnavolgbaar, niet te vatten in een groot aantal zinnen. Voor hem zou alleen al een hele speciale editie van “De Dikke Blomberg” geschreven moeten worden!
Geef als eerste een reactie