Het overlijden van Mattis Dielessen heeft mij erg aangegrepen. Mattis was mediamanager bij MAX, iemand die programma’s technisch klaarzet voor uitzending. In 2007 kwam hij bij ons werken, net 20 en nog niet precies wetend wat hij wilde. Sindsdien ontwikkelde hij zich tot een stoere kerel, afgetraind, nadat hij de passie voor wielrennen had ontdekt. Diverse keren beklom hij de Alpe d’Huez samen met zijn vader Gerard en fietsvrienden om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding.
Een aardige vent, zeer kundig in zijn vak en een fijne collega. Eind 2020 kreeg hij te horen dat hij leukemie had. 3,5 jaar lang is hij onder behandeling geweest, met zware chemokuren. Als gevolg was zijn weerstand heel erg laag en speelden allerlei andere ziektes hem ook nog parten. Mattis was bijzonder taalvaardig en ook erg grappig. Zo schreef hij: “Het gaat slecht met me, maar het kan altijd slechter. Kijk naar Ajax!” Mattis heeft al die tijd geknokt tegen deze slopende ziekte. Dit jaar onderging hij een stamceltransplantatie en op 7 maart schreef Mattis dat het beenmerg SCHOON was. Wat een goed nieuws was dat! Maar de kankercellen keerden meedogenloos terug, hij kreeg een zware longontsteking en 26 april moest hij de strijd opgeven, net 36 jaar oud. Afgelopen vrijdag zijn we bij elkaar gekomen in Fort Batterijen. Iedereen had een wielrenbidon bij zich en daarmee hebben we geproost op zijn leven. Wij gaan de ‘vechter’ Mattis enorm missen en wensen zijn vriendin Brigitte en dochtertje Luna, zijn familie en vrienden heel veel sterkte toe.
Wat een verdriet.
Te veel jonge mensen met nog een heel leven voor zich, worden getroffen door deze klote ziekte. Als er een God bestaat laat hij dan vooral de jonge mensen, die het leven nog moeten maken, sparen van deze ziekte en ellende. RIP Mattis