Nog niet zo lang geleden spraken we in de mediasector nog met lichte neerbuigendheid over ‘nieuwe media’. Podcasts, YouTube-kanalen, creators op sociale platforms: interessant, soms invloedrijk, maar uiteindelijk toch aanvullend op het echte werk. De krant, de televisie, de gevestigde instituties — dáár zat het centrum van de publieke aandacht.
De aankondiging dat de Golden Globes een aparte podcastcategorie hebben geïntroduceerd is meer dan een curieuze voetnoot uit de awardsindustrie. Het is een signaal. Podcasts zijn niet langer het bijprogramma, maar onderdeel van het hoofdevenement. Wat ooit begon als een niche voor liefhebbers en tech-optimisten, staat nu letterlijk tussen film en televisie in, op dezelfde avond, onder hetzelfde prestige. De woorden ‘nieuwe media’ beginnen hier hun betekenis te verliezen.
Dat geldt niet alleen voor de Globes. Ook de Academy of Motion Picture Arts and Sciences — de hoeder van Hollywoods meest klassieke ritueel — heeft deze week een grens verlegd. Vanaf 2029 zijn de Oscars wereldwijd exclusief en gratis live te zien op YouTube. Niet als aanvullend kanaal, niet als experiment, maar als primaire distributielaag. Inclusief rode loper, backstage en archief, bereikbaar voor meer dan twee miljard kijkers wereldwijd .
Dit is geen marketingtruc. Het is een machtsverschuiving.
Wat hier zichtbaar wordt, is dat de transitie van het medialandschap een volgende fase ingaat — en versnelt. De eerste fase was technisch: nieuwe platforms maakten publicatie goedkoper en bereik groter. De tweede fase was cultureel: creators bouwden publiek, vertrouwen en identiteit buiten de instituties om. Nu zitten we in fase drie: institutionele erkenning. Niet omdat ‘nieuw’ zo aantrekkelijk is, maar omdat het oude centrum zijn vanzelfsprekendheid heeft verloren.
Het is dezelfde dynamiek die ik vorige week beschreef in mijn column over Zohran Mamdani. Zijn campagne liet zien dat aansluiting belangrijker is dan zendtijd, dat relevantie ontstaat door betrokkenheid, niet door institutionele status. Media die dat begrijpen, groeien. Media die dat negeren, houden hun eigen betekenis krampachtig overeind — tot die verdampt.
Podcasts als Armchair Expert of ABC 20/20 Podcast zijn niet groot ondanks het ontbreken van traditionele infrastructuur, maar juist omdat ze er los van zijn gegroeid. Ze beheersen hun relatie met het publiek, hun distributie en hun ritme. Dat maakt ze aantrekkelijk voor instituties die zelf worstelen met verouderde formats en afkalvend bereik. De omkering is compleet: niet de podcast leunt tegen de prijs, maar de prijs legitimeert zich via de podcast.
Wat opvalt, is hoe voorzichtig deze beweging nog wordt verwoord. Alsof men zich wil verontschuldigen voor het loslaten van het oude midden. Maar de feiten zijn onverbiddelijk. Wanneer de Oscars hun toekomst bij YouTube onderbrengen, is dat geen knieval, maar een erkenning van waar schaal, toegankelijkheid en publiek zich inmiddels bevinden.
Voor traditionele media ligt hier geen morele les, maar een strategische. De vraag is niet of deze verschuiving wenselijk is, maar of men haar serieus neemt. Wie nog steeds denkt in termen van ‘hoofd- en bijzaak’, van ‘echt’ en ‘aanvullend’, mist dat het podium zelf is verplaatst.
De transitie is niet meer onderweg. Ze heeft het centrum al bereikt.
Geef als eerste een reactie