Dat de televisiebeelden – vanaf 1967 – steeds meer in kleur de huiskamers bereikten veranderde niets aan het gedrag van de kijkers. Het was eerder vreemd dat de 625 lijnen zo lang in zwart-wit waren geweest. Wie immers uit het raam keek zag alles al in kleur.
De opkomst van de afstandsbediening had veel meer consequenties. De uitvinders, Robert Adler en Eugene Polley, dacht zelfs dat door de listig zappende kijker een einde zou komen aan de televisiereclame. De legendarische tv-criticus Nico Scheepmaker betreurde de vinding: het beroofde hem van zijn dagelijks portie lichaamsbeweging.
Meer en meer kanalen versnipperden het publiek, maar nimmer werd de televisie-zoals-wij-die-kennen echt bedreigd. Altijd als ik voor wat studenten een gastcollege mag geven krijg ik die vraag wel: ‘Gaat de televisie overleven?’ En dan wordt bedoeld: televisie die ‘lineair’ is, waarbij door anderen bepaald wordt op welk tijdstip welke programma’s worden uitgezonden. En altijd sta ik dan pal voor die goede, oude televisie. Tenslotte weten van Boer zoekt vrouw via The Voice naar voetbalwedstrijden nog steeds miljoenen te boeien. Tevens is ‘mijn televisie’ met veel talkshows en actualiteitenrubrieken (live) lang niet zo dood als youtube of uitzendinggemist. En tenslotte is het mijn stelling dat mensen die de hele dag beslissingen moeten nemen het ook wel eens lekker vinden ‘keuzevrij’ te hebben, dan mag iemand anders bepalen wat ze gaan eten, waar heen te gaan met vakantie, wat te kijken vanavond.
Maar wel vaker valt de nuance weg in een stevige positie. Zo moet ik schoorvoetend toegeven dat Netflix niet alleen een prettige bijdrage aan mijn kijkgenot heeft gegeven, maar dat bovendien (olala) mijn kijkgedrag aan het veranderen is. Ik heb mezelf zelfs al op rantsoen gezet. Twee uur per dag, soit. Behoorde ik tot de vaste aanhang van Dr. Phil, ik laat hem steeds vaker in de steek. Het zes-uur-nieuws, okay, maar Editie NL kan ik best missen, RTL Boulevard ook wel en dan haal ik net een aflevering voor De wereld draait door begint.
En natuurlijk mag er maar een de afspraken die ik met mezelf gemaakt heb breken. Is er tot de latenighttalkshows losbarsten niks van mijn gading op de diverse zenders, zie ik een gat van 45 minuten, dan doe ik toch nog een aflevering. Geen schaarste op Netflix. Series die ik nooit zou volgen als ze wekelijks op een vast tijdstip geprogrammeerd stonden jas ik er nu in een dag of vier doorheen.
Ik blijf geloven in die goede, oude televisie. Maar meer anders dan ik doorgaans beweer zal het worden.
Geef als eerste een reactie