In zijn recente boek Lekker kontje beschrijft Arnold Karskens de barensweeën van omroep Ongehoord Nederland. Het is geen feitelijk verslag. Waar of niet waar, of deels waar: we zullen het nooit weten. Maar lezers die bekend zijn met de recente mediageschiedenis kunnen de gebeurtenissen en personages gemakkelijk herkennen. Karskens spaart ze niet in zijn ongepolijste, recht-voor-zijn-raap schrijfstijl. Zelf noemt hij zijn boek een roman. Uit zijn computer vloeit een onvoorstelbaar verhaal van tegenwerking, machinaties, gebrek aan professionaliteit, seksisme, hoogmoed, tekortschietende toezichthouders, elkaar naar het leven staande omroepbazen en dubieuze feestjes, waar uit volle borst Duitse liederen worden gezongen en misplaatste grappen worden gemaakt over Dachau.
Het boek omvat de eerste vijf jaar van Ongehoord Nederland. Dat is de periode waarin Karskens aan het roer stond, voordat hij werd ontslagen, naar eigen zeggen als resultaat van een coup. Volgens de schrijver ‘een putsch uit het revolutionaire handboek’. Dat wil zeggen: toeslaan als de leider in het buitenland verkeert, alle communicatiemiddelen pakken en een complete Solinger messenset als leugendolken in zijn rug steken’.
Stifflip
Karskens beschrijft `Stifflip, iemand met opvallende gelijkenis met presentatrice Raisa Blommestijn, als een van zijn grootste tegenstanders. Tal van omroepbonzen passeren de revue: de voorzitter van de Raad van Bestuur, de Ombudsman, de Commissaris voor de Media, Jan Slagter. Ze hebben exotische namen als Magere Kip, Pier Valsch, Kalkoen en Dikke Haan. Wie wie is wordt achterin het boek uitgelegd.
De nieuwbakken omroep heeft vanaf het eerste moment problemen met het aantrekken van gekwalificeerd personeel en wordt beschreven als een magneet voor sollicitanten met een gemankeerd karakter. Bijzonder reflectief is Lekker Kontje niet. De voorzitter van Onbehoorlijk Nederland -zoals de omroep in het boek wordt genoemd- heet Willlem Koning – Karskens dus. Hij ziet zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden en niet zozeer als iemand die met betere beslissingen het verschil had kunnen maken. ‘Hoe kon je als schaker zoveel strategische fouten maken?’, vraagt een vriendin van de getergde voorzitter zich af.
Misschien heeft Karskens/Koning gelijk als hij suggereert dat zijn bedoelingen vanaf het begin werden gesaboteerd, door eigen mensen die een andere koers voorstonden, door andere omroepen en door de NPO die de komst van Ongehoord Nederland niet zagen zitten. Kortom: wie het boek leest, wordt meegenomen in een van de zwartste bladzijden uit de recente omroepgeschiedenis.
‘Ik ging voor het Concertgebouworkest’, verzucht Willem Koning in Lekker Kontje, ‘maar na vijf jaar had ik de Jostiband.’ Wie zich laat meenemen in dit horrorverhaal zal waarschijnlijk vinden dat die vergelijking een belediging is voor de Jostiband.
Lekker Kontje, roman. Uitgeverij Aspekt.
Och Sinterklaas?
Dit lijkt mij zo boeiender dan de “Lord of the ring” boeken.
Dit en het boek van Faber!
Een thriller…hahaha..
Goffer eerder las ik dat die van mevrouw DWDD ook boek had geschreven? Echt dit wordt nek aan nek strijden om de ns literatuur prijs..
Met Fabertje er bij..
Hahahaha…zeg Spreekbuis? Is geen 1 april toch?
Ton, mooie recensie van het boek. Ik heb het met veel interesse gelezen. Ondanks de soms overtrokken stijl is er veel herkenbaar aan de wereld waarin de omroep en Karskens zich bewogen. Wat vooral opvalt: vanaf het moment dat ON het bestel betrad, werd de jonge omroep door collega-omroepen, de NPO en tal van andere partijen vooral opgevoed met straffen en maatregelen. Wie een hond heeft, weet dat zo’n methode zelden werkt.
Karskens heeft een grote rol gespeeld in het bijeen brengen, houden én splijten van zijn omroep. Maar dat een deel van het bestel hem liever zag struikelen – en liefst buitenspel – heeft bepaald niet bijgedragen aan stabiliteit. Dit jaar verschijnen vier relevante boeken: Kontje van Karskens, de autobiografie van Paul Römer en de titels van Joost Ramaer en Mark Koster. Samen vormen ze een bruikbaar panorama van hoe dat jaarlijkse miljard aan publieke middelen wordt verdeeld en welke krachten daarachter schuilgaan. Volgend jaar komt daar het boek van Dieuwke Wynia bij, dat het beeld vermoedelijk nog verder zal aanscherpen.
En wat er er eerder al lag, Guido: Een schitterende slangenkuil, een van de eerste omroepkritische boeken met een blik achter de schermen. Bij elkaar geven ze een mooi inzicht in de recente omroepgeschiedenis.
En waarschijnlijk verwachten dat die nietobjectief gekleurd is. O wacht…het is een roman. Jan Slagter kan zivh niet verweren want….fictie! Een sprookjesboek die inzicht geeft in de slangenkuil npo.
Tip voor Jan Slagter. Laat Jan Dijkgraaf uw biografie schrijven en noem het een roman. Kan nog mooi voor de feestdagen.