Nederland heeft nauwelijks een traditie op het gebied van langlopende radio- en tv-programma’s. Wat dat betreft zijn de Britten soms jaloersmakend conservatief. Daar zitten sommige presentatoren net zo lang op hun stoel , decennia lang, tot ze er vanzelf vanaf vallen. Dat heeft wel wat. Programma’s zijn net huizen: Als er geregeld onderhoud wordt gepleegd, blijven ze lang overeind.
Het is daarom zo sneu om te zien wat er met DWDD gebeurt. Een doodvermoeide presentator die alleen nog maar spéélt dat ie enthousiast is, vermoedelijk omdat de gespreksonderwerpen niet alleen voor de kijker, maar ook voor hem geen enkele urgentie hebben. Een redactie die kennelijk de weg kwijt is en iedereen die twee grammaticaal correcte zinnen kan uitspreken uitnodigt.
Er is sprake van achterstallig onderhoud. Misschien door de wet van de remmende voorsprong. Dat is jammer. Reuze jammer. Want DWDD is een soort tv-monumentje geworden. Op deze voet doorgaan betekent een einde van het soort ‘te lang doorgegaan’. Het is te hopen dat iemand nieuw elan in het programma weet te injecteren. En een begenadigd presentator weer van de automatische piloot weet af te halen.
Geef als eerste een reactie