Op een congres over de kruising van cultuur en technologie in Italië ontmoette ik Vincent Weberink. Hij vatte het kernachtig samen: “Meer wordt niet altijd beter — maar soms ook onvergetelijk goed.” Weberink, een Nederlander in Italië met een Engels bedrijf en een wereldwijd team, werkt met zijn platform Pzaz.io aan iets wat ooit ondenkbaar leek: een complete filmstudio op je laptop.
Vroeger was een film maken een titanenklus: maandenlang draaiboeken schrijven, een leger technici, en een budget waarmee je een huis kon kopen. Nu kan elke maker — van Hollywood tot een studentenflat in Zwolle — het hele traject doorlopen, van eerste idee tot pitch bij Netflix, binnen één digitaal ecosysteem. “Produce film with ease,” belooft Pzaz. Gemak zal er zijn. Misschien zelfs té veel.
Want we leven in een tijd waarin de schermen nooit meer rusten. Dag en nacht spoelt er content over ons heen: series, documentaires, films — een eindeloze stroom. Dankzij AI rollen scripts in minuten van de band, verschijnen storyboards bijna automatisch en worden budgetten en ‘call sheets’ gegenereerd zonder dat er een mens aan te pas komt. Het vooruitzicht: een oceaan van nieuwe films, dagelijks bijgevuld.
Maar in die oceaan dreigt ook iets anders: algoritmische eenheidsworst. Als de toevoer onbeperkt wordt, gaat veel op elkaar lijken. Toch is dat niet het hele verhaal. Want tussen de ruis zullen onvermijdelijk parels zitten — films die anders nooit waren gemaakt. Pzaz wil die makers eenkans geven.
En ze zijn niet de enigen. Promise, een nieuwe filmstudio, zegt het zo: “The future of cinematic storytelling belongs to those who respect the art of filmmaking — and who invent new tools to redefine what’s possible on screen.” Met steun van Google’s AI Futures Fund en andere topinvesteerders bouwen zij aan een plek waar verbeelding, vakmanschap en GenAI samensmelten.
We staan op een kruispunt: wordt dit een creatieve renaissance, met meer diversiteit en toegankelijkheid dan ooit, of een eindeloze brij waarin kwaliteit verdrinkt in kwantiteit? De democratisering van filmproductie is evenzeer een technologisch als een cultureel experiment. Het antwoord ligt niet bij de algoritmes, maar bij de makers — en bij ons, het publiek. Wie blijft zoeken naar dat ene verhaal dat raakt, vindt het misschien in een vergeten hoekje van de streamingcatalogus.
Meer kan onvergetelijk goed zijn — maar alleen als het ook echt iets toevoegt. De uitdaging voor de komende jaren? Niet méér content maken, maar betere verhalen vertellen. En daarin zou Pzaz zomaar een hoofdrolkunnen opeisen.
Geef als eerste een reactie