Opvallend, opvallend. Het Glazen Huis, vlaggeschip van de Nederlandse Goede Doelen acties, haalde dit jaar, ondanks oneindige airplay en gratis NPO promo’s, een zeer dunne, dikke vijf miljoen op. Bijna vier miljoen minder dan in 2016, ’t jaar waarin vooral kleine Tijn, het doodzieke heldje, de score nog eigenmachtig opvijzelde en zo met zijn nagellak actie een totaalblamage wist te voorkomen.
De afgang is des te opvallend als we naar onze zuiderburen kijken. Daar hebben ze het met veel minder mensen, een stuk beter gedaan met ‘De Warmste Week’. Er werd vier en half miljoen euri bijeen gefeest in Wallonië en een dikke tien en half miljoen in Vlaanderen. Alsof je een emmer tartaarsaus leeggooit. Een prachtscore waarmee de Vlaamse Dj’s en andere sterren een hele lange neus naar hun bovenburen kunnen trekken. De Nederlanders, die daar toch al bekend staan als gierigen Ollanders, maar die, als je de koude cijfers bekijkt van oudsher toch een zeer vrijgevig volkje vormen.
What went wrong?
Eigenlijk hoef je niet zo lang te zoeken naar oorzaken voor de teleurstellende resultaten. Als je je actie ophangt aan een week lange egotrip in een Glazen Huis, notabene geopend door de immer bescheiden Frans Timmermans, zorg dan ook dat er echte ego’s te bewonderen zijn, dat er iets ontroerends, iets schokkends, iets onverwachts, iets emotioneels, desnoods iets schandaligs gebeurt. Het hielp in dat kader niet dat de zieltogende NPO zwalkzender 3FM, dit jaar bijrolspelers in plaats van hoofdrolspelers leverde. De lieve, maar te keurige Domien Verschuuren en daarnaast Angelique Houtveen en Sander Hoogendoorn. Oftewel 2x wie?
Zijn dit werkelijk de stralende sterren waarop de ogen ganser natie ontroerd gericht moesten worden? Waren deze fletse en bij de doelgroepen met de dikste portemonnee, totaal onbekende, fragiele hipsters, het best geschikt voor geefklier-stimulerende acties? Dan zag het Belgische team er een stuk gezelliger uit. Minder verkrampt. Daar was het feest. Echt feest.
What happened to Gerard Ekdom, Rob Stenders, Giel “de piel’ Beelen en Claudia de Breij? Sterren die weten hoe je een sfeertje en een feestje rond hun ego-kerstboom bouwt. Dat zijn lui waar veel Nederlanders nog voor hun bed uitkomen om op een marktplein te gaan staan hossen. Er was, lets face it, dit jaar weinig te zien, daar op dat saaie gereformeerde Apeldoornse marktplein.
Maar er was meer mis met Serious Request, 2017. Zo was daar het Thema: “Breng ze weer samen” een vermoeid tekstje dat aanvoelt als een slappe witte VARA onderbroek zonder elastiek, vermoedelijk geboren in een vergadering die werd voorgezeten door Shula “samen verbinden doe je met elkaar van uw portemonnee” Rijksman zelf. “Breng ze weer samen” is een containertekstje, waarin iedere urgentie, originaliteit en aarding ontbreekt. Begrijp me niet verkeerd. Het samenbrengen van verscheurde gezinnen is een prachtig doel, maar regel volgende keer iemand, die dat doel in een gloedvol slagzinnetje vertaalt!
En zo zijn we bij de derde reden aangekomen waarom we dit jaar zo zwaar, 15-5 verloren van de Rode chari-Duivels.
Waar we in Nederland gedwongen waren de aandacht te richten op drie relatieve nobodies in nobody-city voor een actie met een liefdeloos uitgewerkt thema, mocht iedereen in België zijn eigen doel kiezen en geld ophalen voor de zaken waar de Belgen zich persoonlijk aan verbonden voelden. En dat werkte dus wel. In België was het een groot feest en meer dan 1600 doelen profiteerden.
Ons glazen huis ligt aan scherven. Misschien moeten we het niet proberen te lijmen, maar over de zuidergrens kijken hoe het beter kan, minder geforceerd en veel gezelliger! Zonder die dwangbuis gaat het volgend jaar vast al veel beter.
Jan Bennink is copywriter, schrijver, reclameman, gastdocent, voormalig Powned-bestuurder en ex-columnist van De Volkskrant.
Geef als eerste een reactie