Blog Guido van Nispen: ‘AI-liedjeslawine overspoelt Deezer: tussen skipret en streamingfraude’

Tienduizenden AI-liedjes per dag. Op Deezer en Spotify wordt de stroom steeds groter. Geen hits met een ziel, maar bulkbeats voor halve centen. Het internet wordt overspoeld met synthetische songs: gemaakt door algoritmes, bedoeld om op te lichten — of op te vrolijken. Wat doet dat met de waarde van muziek?

Een vriendengroep op wintersport in Val Gardena. Een paar biertjes bij de après-ski, een paar klikken in Suno, en voilà: hun eigen Europarty-anthem knalt door de gondel. Een lollig liedje, in een paar minuten gefabriceerd met synthetische stemmen en een beat die ergens tussen K3 en Falco zweeft. Grappig bedoeld, en vooral voor eigen gebruik. Maar het is ook een fragment van een veel groter, minder onschuldig fenomeen.

Elke dag worden er naar schatting tienduizenden AI-gegenereerde nummers geüpload naar platforms als Deezer en Spotify. Niet uit artistieke bevlogenheid, maar als bulkproductie met een verdienmodel: zoveel mogelijk microstreams genereren, zoveel mogelijk fractionele centen cashen. Muziek als muzak, aangedreven door algoritmen.

Deezer, een van de grote spelers, trekt nu publiekelijk een grens. Met een eigen AI-detectietool kunnen synthetische nummers worden herkend, gelabeld — en, als het moet, geweerd. CEO Jeronimo Folgueira noemt het “een correctie om echte artiesten te beschermen”. Terecht. Want als miljoenen neptracks het systeem overspoelen, verdwijnt niet alleen waarde uit het verdienmodel, maar ook betekenis uit de muziek zelf.

Maar laten we het probleem niet uitsluitend bij obscure techneuten of kwaadwillende uploaders leggen. Het systeem zélf — dat van de eindeloze afspeellijsten en het stream-per-clickmodel — beloont volume, niet vakmanschap. Zolang er geen duidelijk onderscheid is tussen mens en machine, blijft er ruimte voor verwarring, vervuiling én vermakelijke wintersportanthems.

De keuze van Deezer om AI-muziek zichtbaar te maken is daarom meer dan een technische ingreep. Het is een culturele correctie. Want muziek was ooit een kunstvorm die mensen samenbracht, raakte, liet dansen. Willen we dat het een achtergrondstroom wordt, gegenereerd om de advertentie-inkomsten van een playlist omhoog te jagen?

Toch hoeft het geen doemscenario te zijn. AI maakt het mogelijk voor mensen zonder instrument, zonder zangstem, zonder studio om tóch iets te maken. Een liefdesliedje, een protestsong, een melancholische dancehit in jaren ’80-stijl — allemaal in een paar klikken. Dat is ook emancipatie. En soms zelfs ontroerend.

Juist daarom is herkenning belangrijk. Niet om te veroordelen, maar om te kunnen kiezen. Want ook in muziek geldt: weten wat je hoort, maakt luisteren rijker.

De AI-liedjeslawine is niet te stoppen. Maar tussen de ruis duikt soms iets op dat ontroert. Een liefdesliedje van iemand zonder stem, een protestsong van iemand zonder podium. Als we weten wat echt is en wat niet, kunnen we beide beter waarderen. Want juist in die keuze schuilt de kracht van luisteren.

1 Comment

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*